De hacienda van Agatha Christie en de Jezuieten......

16 juli
Vandaag van Otavalo met de bus naar het noorden van Quito gereisd, vandaar naar het midden van Quito per taxi. In Quito hebben ze zondags een deel van de weg  afgezet zodat de inwoners kunnen sporten; mountainbiken zonder mountain (ze kijken er erg serieus bij), wandelen, joggen of de hond uit laten. Onze taxichauffeur moest met wat omwegen ons afzetten bij een cafe waar we opgepikt zouden worden door de Spaanstalige Rodrigo.

Of er terreurdreiging was of niet, er was veel politie in de stad. De ouders kunnen gerust zijn, wij werden bewaakt door een heuse militair met geweer (zie foto). Rodrigo gaf ons een lichaamsmassage door ons van 2800 naar 3400 meter te brengen en daarbij die wegen uit te zoeken waar actieve zwerfkeien lagen en wel zo dat er veel gaten en bulten in de weg zaten.

Uiteindelijk kwamen we in een soort van sprookje terecht. De hacienda Santa Anna was ooit in 1604 gebouwd door Jezuieten die op de grond (17 hectare) vee lieten grazen en de bevolking hielpen aan melk, ander voedsel en scholing voor de kinderen. Het interieur zag er geweldig uit en was zo weggelopen uit een detective van Agatha Christie.

Je ziet mij hier al nadenken wie de moord heeft gepleegd. De rust van het uitzicht geeft gelegenheid om alles goed te overdenken. De heilige onder de lampenkap lijkt met rechterhand een aanwijzing te geven. Wat het betekent weten we nog niet maar daar komen we

wel achter. Helen vindt de moderne watertap verdacht, past niet in de sfeervolle eetzaal.

Ligt misschien de cruciale aanwijzing bij de bibliotheek bij onze kamer?

Maar even serieus, de Jezuieten werden de president te machtig en die heeft ze verjaagd. Daarna is het uiteindelijk in handen gekomen van een rijke familie. Deze heeft er 6 jaar geleden een hotel van gemaakt met 8 kamers. Het uitzicht buiten is ook niet gek; de tuin met de zitjes, de verbaasde lama's die zich afvragen wat wij komen doen, de ezel die het wel begrijpt en het paard dat zich voorbereid voor morgen één van ons op de rug te nemen.

Overigens het muurtje bij het paard heeft een geschiedenis, daar was eerder een stierengevechten-piste. Achter het muurtje werden de stieren losgelaten, werd het de toreador te heet onder voeten, dan kon hij schuilen in de nis.

Overigens lijkt dit uitzicht heel lieflijk, maar rechts zie je de toegangspoort (in de tijd van de Jezuieten) waarachter de begraafplaats was waar ze begraven werden.

We hebben ons door William, onze gastheer, laten vertellen dat er een legende bestaat dat bij de begraafplaats goud in de grond ligt. In de loop der tijd is hier wel naar gezocht en hebben ze wel metaal in de grond gedetecteerd maar nooit gevonden. Het schijnt dat iedereen die een poging heeft gedaan om te graven, niets heeft gevonden maar wel daarna een ongeluk heeft gehad......

Wij zijn, na al deze verhalen aangehoord te hebben, naar de waterval in de bergen gelopen op aanwijzing van William. Onderweg werden de bloemen voor bij het diner aan tafel al geplukt.  Omdat na al deze verhalen Helen het zekere voor het onzekere wilde nemen, zette ze overal tekens zodat we de weg terug konden vinden. Onderweg kwamen we nog een 

heel bijzondere manier van paardenvervoer tegen, er spoort hier iets toch niet helemaal!

Uiteindelijk de waterval bereikt, daar kwamen we nog een oud vrouwtje tegen met een bos hout op de rug dat al soppend door het beekje het bos in verdween. 

 Teruglopend naar de hacienda begon het te knallen van het onweer. De vloek van de Jezuieten? Nog maar net binnen en het begon te hozen buiten. Vandaar alle tijd gehad om dit verhaal uitgebreid op te schrijven.

Morgen klimmen we op een paard naar keuze en doen net of we paard kunnen rijden......